vaveyla

Dört beyaz duvarın arasındaki küçük odanın zemininde, başımı ellerimin arasına almış vaziyette oturuyorum. Odanın loş ışığı yüzümdeki çaresiz ifadeyi aydınlatmaya yetiyor. En beklenmedik anda flaşlar patlıyor gözlerimde, korkuyorum. Kısıyorum gözlerimi iyice, sanki o parlak ışık ince derimi delip geçemeyecekmiş gibi.
Beni bu odaya kapatanları adım gibi biliyorum, bu kapısı olmayan odaya.
Odada, ben ve ayak bileklerime bağlı zincirler dışında hiçbir şey yok. O parlak ışıkların nereden geldiğini bilmiyorum.

Yavaş yavaş insanlığımı kaybediyorum. Kendi beden parçalarıma yabancılaşmaya başlıyorum. Bir seferinde ayaklarımdan o kadar çok korkuyorum ki yerimden zıplar gibi oluyorum.

 Gözlerimden ve burnumdan akan sıvıları kolumun tersiyle silmeye zahmet etmiyorum artık. Şiddetli çekiç sesleri çınlıyor kulaklarımda, sesler ritimsizleşmeye başlıyor bir süre sonra.

Son bir kez daha var gücümle bağırıyorum.
"İmdat!"
"Kurtarın beni!"
"Kimse var mı?"
Sesim soluyor odanın duvarlarında.
Daha fazla bağırmaya gücüm kalmıyor.

Beynimde duyduğum çekiç sesleriyle sağırlaşmaya başlıyorum. Histerik biçimde sallanıyorum olduğum yerde, kollarım kendime doğru çektiğim bacaklarıma dolanmış halde.

Flaş ışıkları şiddetleniyor.

Delirdiğimi kabulleniyorum.

Saçlarımı tutam tutam yoluyorum. Yüzümü tırnaklarımla çiziyorum. Akan kanım sadece beni daha fazlasını yapmaya itiyor.

Artık yere tamamen uzanmış vaziyetteyim. Çocukluğum geliyor aklıma, nedensiz. Elimde rengarenk bir uçurtma tuttuğumu düşünüyorum.

Aniden bir silah patlıyor. Sesi odamın duvarlarında yankılanıyor.

Gözlerim ağır ağır kapanıyor.

Uçurtmam yavaşça gökyüzüne yükseliyor.

O dört beyaz duvarla çevrili odada, tırnaklarımın içi kan ve deri parçalarıyla doluyken, son nefesimi veriyorum.

***

Merhaba, ben Vaveyla. Mahlasıma ithafen (vaveyla: çığlık) ilk yazımın, yardım çığlığı atmak istediğim anlardan birinde yazdığım bu yazı olmasını istedim. Size söz veriyorum, diğer yazılarım bu kadar iç karartıcı olmayacak. Görüşmek üzere...