Müjgan’a veda

Müjgan geldi geçen gece saat ikide

evet, şaşırdın biliyorum

inan ben de beklemezdim o saatte

elinde bir tas su ile

tutuşturdu tası elime

gidecekmiş buralardan

dökecekmişim suyu ardından

nereye gidiyordu 

neden böyle konuşamaz olduk bilmiyorum

bir derdi vardı belli

bıçak açmıyordu ağzını ,korkudan

Tir tir titriyordu

Gitme dedim 

yalnızlıktan korkuyorsan kal benimle

ne gerek var ben varken başka birisine

iki kardeşiz bir elma ağacından sarkan

sen kendini atmaz mısın ben düşecek olsam?

nedir derdin anlat dedim

Allah var ,tek kelime etmedi!

gözlerinin ardında bir dert gizli

konuşsa rahatlardı 

göndermeseydim ,anlatsaydı her seyi

keşkeler benimle kaldı şimdi

son görüşümdü Müjgan’ı

ben tastaki son damlaya bakarken

ufukta silik bir nokta gibi kaybolmuştu

savurdum suyu, toprağa karıştı

onlarca karga Müjgan’ı uğurladı

dönüp arkasına bakmadı

şimdi nerelerde 

kimlerle geziyor, 

bilmiyorum

ne zor iş doğrusu 

nasıl bu kadar uzak olduk birbirimize

alışmıştım dostane sohbetine, güvenine

ne kahve içebildim onsuz yamalı sandalyemde

ne de duyuldu plak sesi 

   herhangi bir köşede

alıp götürdü yanında sanki her şeyi  

aniden çekip gitti

umuyorum ,bulmuştur saadeti.