Günün ışıkları derimi paramparça ederken hala korkuyorum denemekten arzularıma hayat kazandırmayı.
Gecenin örtüsü düştü; çıplağım artık insanlar karşısında. Utanıyorum. Görmelerini istemiyorum gerçek beni çünkü kendimi maskelemek en büyük yeteneğim benim.
Anlatırlar, dinlerim, cevabını veririm.
Duymak istedikleri cevapların arkasına gizlerim asıl benliğimi. Ağır ağır yaklaşırım onlara, kendilerine vermeye korkup duymak istedikleri cevapları vererek, onların maskelerini takarak.
Keyiflidir ilk zamanlarında maskeden maskeye geçmek, gözlerinde iyi insan olmak ama zamanla sorun olur. Çünkü o maske lanetlidir, takmaman gerekir.
Ve gün gelir maskenin üstüne maske takarsın, bir bakmışsın maskeler yüzüne yapışmış. Öylece çıkarıp atamazsın, uyum sağlamaya çalışırsın ama yapamazsın. Teker teker yırtmaya başlarsın maskeleri ama ardı arkası gelmez maskelerin. Tırnakların acıyordur artık maskeleri paramparça etmekten.
Asla kendi benliğine dönemezsin.
Eğlencen bir anda ızdırabına dönüşür. Artık tanıdığın insanların karması olmuşsundur.
Tekrar tekrar denersin, tekrar ve tekrar yırtarsın maskelerini.
Tekrar ve tekrar gelmez sonu yırtılan maskelerin.
Ya onlarla yaşamayı seçersin, ya da her şeye son vermeyi.
Şimdi yatağımdan aşağı sarkan kolumdan damlayan her bir damla kanla bir maskem düşüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder