çıplak bir ruhtum
soyunduğum onca sahteliğin ardında
aşk toprak kokusuydu yağmurdan sonra
öncesi yalandı
tamamiyle muamma
içselliğimi gömdüm
bir bebeğin tabutunda, yağmura
yağmur kızmış olmalı ki
sarılmıyor artık ruhuma
ağlayan kadınlar gördüm
sessiz adamların omuzlarında
ne hoş adamlar ki onlar
gözyaşlarını biriktirdiler , avuçlarında
bin çiçek yetiştirdiler kadınlarına
ölümü düşündüğün oldu mu hiç
güneş yerini bırakırken aya
vuslat ağacının üzerinde otururken
isyan ederek Tanrıya
ölümü çok düşündüm
varamadım hiçbir kanıya
ağlayan kadınlardan oldum
isyankar
ve bir başıma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder