sana mecburiyet meselesi

herkes hayaller kurar

bir karavan almak,

bir sahil kasabasına

veyahut bir tatil köyüne yerleşmek gibi

ben sana şehir hayatı yaşayalım demiyorum

demiyorum da,

ben sana kendimizi çocuklarımıza adayalım mı diyorum sanki?

gel,

tut elimi,

biz seninle bir bahçe kuralım

her bir çiçeğe değsin ellerin

ellerin ne gerek?

şöyle bir parmağının, tırnağının ucu değse yeter

yeter ki gözünün ucu görsün birini

çiçekler dedim

dedim ama

hangi çiçek bana sen kokacak dedim mi?

yeter ki burnunun ucu okşasın yaprağını

yeter ki bil bir çiçeğin yaprağının varlığını

sen kokmaya yeter de artar

gel,

tut elimi,

bahçemiz olsun

eve ne gerek?

ekeriz ya,

biçeriz de

sen ol,

karnım doysun,

yeter

uyku mu dilersin?

para?

inan hiçbirinde gözüm yok

bir nefesine açım

bir nefesine hasret

bir nefesine tutuk

gel,

bahçemiz var ya,

küçük de bir salıncak yaparız

belki gözümüze uyku girer de bebekler gibi sallanarak uyuruz

salıncak ne gerek?

huzur kollarında

bir tenine saklıyım

bir tenine mahkum

bir teninde suçlu

gel,

hiçbir şeyimiz olmasın

ne bahçe, ne salıncak,

ne de çiçekler

yatarız bir yere

başımızın üstü gökyüzü

yatarım göğsüne

ya da sen dizlerimde olursun

sonsuzluğun saklandığı yeri ararız

sonsuzluk dediysek,

gökyüzüne bakacak değiliz ya

dizimin dibindedir

başımın altında

ki çoktan bulmuşuzdur

gel,

bir nefesin olsun,

bir de kulağım ki nefesini duyayım,

gökyüzü senin yüzün

ev senin yanın

çiçek senin kokun

huzur sen

tut elimi

bir sen ol

bir de tepemizde ay, sırf lüksümüze

sana mecbur ben,

daha ne gerek hayatta?