vazgeçmek zamanı

vazgeçmek zamanı gelmişti artık
hayatın bir yerinde
fısıltısız yemek sofralarında susuz
yahut
geceleyin kaldırımsız sokağın başında uykusuz
artık anlamalıydı
yalnızlık
kimsenin beklemediği otobüs duraklarına mahsustu
ve insan
yalnız insan için vardı vesselam
çünkü
çünkü krallar asla tartışmazdı
vazgeçmek zamanı gelmişti artık
anlamalıydı
anlamalıydım ama
tam anladım derken
kafam karışırdı hep
bazı bazı düşünceler girer
çıkar
çıkmazdı
saplanır kalırdı karanlığıma
perdeler aralanırdı uykusuz sabahlarımda
sahi
sen sever miydin ki beni
beyaz perdelerin arkasında
ya da
güneşin hakikaten ısıtır mıydı içimi
panjurlarımın ardından
orası
işte orası tam bir muamma
insan
yalnız insan için mi vardı
hakikaten binmez miydi kimse o ıssız duraklardan
yoksa bir yanılgı mıydı içine düştüğümüz
al sana bir muamma daha
ah sevgilim
sana öyle seviyor
seni öyle aşıktım ki
bu muammalar sarayında
bilmiyordum hiçbir şeyi
çünkü
çünkü krallar asla tartışmazdı
sonra
sonra kafam karışırdı hep
bazı bazı düşünceler girer
çıkar
çıkmazdı
bu muammalar sarayında
beni dinle manolya
kendimden istifa ettim içerimden istifade
senden edemedim kederimden
beni dinle manolya
sen benim kadarsın
varlığın düşlerimce derin
yokluğunsa hayallerim ederinde benim
anlayabildiğimce seni
ki çoğu zaman anlamam
ki çoğu zaman da anlamı yoktur anlamanın
sadece
yokoluverecekmişsin gibi olurum kimileri
olursun da bazı bazı
bir şiiri uzatmak büyük bir suçtur
kalemimse kanadından kan damlayan bir kuş
anla beni manolya
fazla uzaklara uçamam
nokta koymak istiyorum tek celsede kalemime
imlasızlık felsefesinden kurtulmak
bu şiir
hayatıma yeni bir virgül
sevgisizliğime de gecikmiş bir nokta
affet beni manolya
bir başkası beklesin sensizken sabahı
işte şimdi
sen gelmeden
geldi işte
vazgeçmek zamanı

şahıssızyazar&manolya