bir sıkıntı şiiri

En kötüsü
Belki de en kötüsü
Bir duygu açlığıyla soluyarak
Parklara yerleşiyorlar
Parkların onları çağıran köşelerine
Bir karıncayı selamlıyorlar
Besili, siyah bacak aralarından
Çömelmiş
Öylesine sakin
Selamlıyorlar
"Günaydın" diyorlar atılmış bir kâğıt parçasına
Kuleler yapıyorlar ayak parmaklarından
Birinci katta bir kibrit çöpü oturuyor
Acılar alıp veriyor dünyadan
Dillerini gösteriyorlar
Burkulmuş dizkapaklarını
Bir sıkıntı şiiri gibi
Sıkıntı
İşte
Tam orada duruyorlar.
Mandalina soymayı istemek birisine
Sabahları alarm kurup kahvaltı hazırlamak
Günaydın demek atılmış bir kağıt parçasına
Karıncalarla arkadaş olmak
En kötüsü
Belki de en kötüsü
Bir duygu açlığıyla yaşamaktır
Tüm bunların ortasında
Gecenin yarısında kış
Güneşin doğuşunda ayaz
Tam bir bulantı haliydi
Bulantı
İşte
Yanıbaşımda duran.


Feveran&ŞahıssızYazar