'namütenahi'

son sonlu gündüzlerde
sonsuzluğu düşünüyorum
son sonsuz gecelerin
sonluluğunu düşlüyorum
günler..uzuyor..uzuyor..uzuyor
ben düşledikçe 'yor'lar artıyor
olur da böyle giderse
elbet bir gün
bir gün gelecek diyorum
bir gün geçecek
hiç gece kalmayacak
sokaklar ışıl ışıl
köpekler havlayacak
son sonsuz gece yaşandığında
yani
birnevi karanlıklar terkettiğinde şehri
o gün
işte o gün sevgilim
bir şiir okuyacağım ankaraya doğru
arka fonsuz
veda edeceğim tüm lambalara
şarkı söylemeyecegim
sana sarılmayacağım
gülmeyeceğim hatta ve hatta
yalnız
bir şiir okuyacağım ankaraya doğru
arka fonsuz
veda edeceğim tüm lambalara
son sonlu gündüzlerde
sonsuzluğu düşünüyorum
son sonsuz gecelerin
sonluluğunu düşlüyorum
olası olasılıksızlıkların olmayışı
olamayışıdır hatta kızdıklarım
deliler de ölür ama
hiç ölüler delirir mi
bilmiyorum
yalnız
karıncalara üzülüyorum
onların çok ayağı var
ama ellerinden hiçbir şey gelmez
yaşar giderler gece ve gündüz
küçük burjuva duyarlılığı benimkisi
uçamıyorum üstelik
kanatlarım da tüysüz
son sonlu gündüzlerde
sonsuzluğu düşünüyorum
son sonsuz gecelerin
sonluluğunu düşlüyorum
aklıma geliyor
aklına gelip gelmediğim
yaptığım bütün büyük hatalara
doğru adını takıyorum
takılıyorum durduk yerde bozuk plak misali
hüznün bir nefret tortusu oluveriyor gözümde
yosunlu bir su
kirlenmiş kayalara çarpan
kuşlar göçüyor satırlarımdan
kışlar geçiyor
ve ben
her yiten günün ardından
bir gün kadar dinçleşiyor
iki gün daha gençleşiyorum
sel sularına karıştı ömrüm
koca koca dağlara tırmanıyorum
gelenler gider ama
gidenler gelir mi
bilmiyorum
yalnız
karıncalara üzülüyorum
onların da bir sonu var
ama
sonsuzluğu bilmiyorlar
velhasıl kelam
son sonlu gündüzlerde
sonsuzluğu düşünüyorum
son sonsuz gecelerin
sonluluğunu düşlüyorum
günler..uzuyor..uzuyor..uzuyor
kendi sonuma uzanıyorum.